.png "English"){kind=small}
Τρίτη, Απριλίου 03, 2012
όταν την γηραιά Βρετανική Αυτοκρατορία διαδέχθηκαν οι ΗΠΑ, ως νέο όχημα των Σιωνιστών διεθνών συνωμοτών. Έπαψε να υφίσταται η Pax Britanica της άλλοτε κραταιάς θαλασσοκράτειρας Αγγλίας κι αντικαταστάθηκε από την φιλόδοξη Pax Americana, που γνώρισε μιαν αφύσικη υπερανανάπτυξη με τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.
Το μοναδικό περιστασιακό μεγάλο εμπόδιο για την δημιουργία μιας παγκόσμιας τάξης την εποχή εκείνη ήταν η κυριαρχία της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης στην Ανατολή. Τώρα που το κομμουνιστικό καθεστώς της πρώην ΕΣΣΔ έχει καταρρεύσει, (καθώς ήταν πλέον όχι απλά περιττό, αλλά κι επιζήμιο για τα νεοεποχίτικα σιωνιστικά σχέδια), το «θεάρεστο» (όπου θεός βλέπε Γιαχβέ) έργο της επέκτασης της Αμερικανικής επιρροής υπό τον μανδύα της καπιταλιστικής δημοκρατίας, έχει διευκολυνθεί πολύ, αν και υπάρχουν υπολειμματικοί «φερ’ ειπείν» κομμουνιστικοί θύλακες αντίστασης στην Άπω Ανατολή.
[Με την ευκαιρία, όσοι από τους κολχόζνικους του Περισσού και τα μη «συριζωμένα» λοιπά συντρόφια δεν φοβούνται το φάντασμα του Αβραάμ Μπεναρόγια, ας μπούνε στον κόπο ν’ αναζητήσουν την παλαιότερη, επί «Μάνας των προλεταρίων» αντισιωνιστική βιβλιογραφία του «σοσιαλιστικού» μπλοκ. Εμείς προτείνουμε ανεπιφύλακτα : «Ο ιουδαϊσμός δίχως εξωραϊσμούς» του Τροφίμ Κίτσκο (δημοσιευμένο από την Ουκρανική Ακαδημία των Επιστημών, στα 1963 !) όπου αναγραφόταν ξεκάθαρα : «Είναι στις διδασκαλίες του ιουδαϊσμού, στην Παλαιά Διαθήκη, και στο Ταλμούδ, που οι ισραηλινοί μιλιταριστές βρίσκουν την έμπνευση για τις απάνθρωπες πράξεις, τις ρατσιστικές θεωρίες, και τα επεκτατικά σχέδιά τους». Στο επόμενο βιβλίο του «Ιουδαϊσμός και Σιωνισμός» (1968), ο Κίτσκο εξέτασε διεξοδικά την ιουδαϊκή πίστη «....στην σωβινιστική εκλεκτότητα του ιουδαϊκού λαού...και στην ιδέα της επικυριαρχίας επάνω στους άλλους λαούς του κόσμου». Οι Γιούρι Ιβάνωφ και Εβγκένι Ευσέεφ επιμελήθηκαν μιαν έκδοση με τίτλο «Φυλαχθείτε! Σιωνισμός!» (1969), η οποία ουσιαστικά ήταν μια εκσυγχρονισμένη παραλλαγή των πασίγνωστων «Πρωτοκόλλων των σοφών της Σιών».Ο Βλάντιμιρ Μπέγκουν εξέδωσε το διεθνοπολιτικό βιβλίο «Η καταχρηστική αντεπανάσταση» (1974) όπου επεσήμαινε γιά τις πνευματικές πηγές των Ιουδαίων : «...η Τορά (Πεντάτευχος) είναι ένα αξεπέραστο βιβλίο αιμοδιψίας και υποκρισίας, δολιότητας, απιστίας και αηδιαστικής έκλυσης».]
Από την έναρξη της μεταψυχροπολεμικής περιόδου, με την διατήρηση της (μοναδικής πλέον) αμερικανικής πλανητικής υπερδύναμης, μόνον η άνοδος του ριζοσπαστικού Ισλάμ άρχισε να εμφανίζεται ως απειλή ενάντια στο αμερικανικό εγχείρημα, αλλά το θλιβερό παράδειγμα της αμερικανικής εξαγοράς της αιγυπτιακής, σαουδαραβικής και κυρίως της πακιστανικής απεριόριστης υποστήριξης των αμερικανικών πολιτικοστρατιωτικών σχεδίων (με αντάλλαγμα μιά κολοσσιαία πολιτική και στρατιωτική βοήθεια), δείχνει ξεκάθαρα πως τα μουσουλμανικά έθνη δεν αγωνίζονται όλα ενωμένα για την ισλαμική ανεξαρτησία, ενάντια στον Σιωνισμό. Τουναντίον επιδεικνύουν κοντόφθαλμα μια κλιμακούμενη ανοχή απέναντι στις ολοένα και πιό προκλητικές ισραηλινές μεγαλοστομίες και συμπεριφορές.
Παρά ταύτα, στον σημερινό κόσμο το Ισλάμ παραμένει η μόνη σημαντική δύναμη που εκδηλώνει σήμερα μια γενναία τοπική ένοπλη αντίσταση ενάντια στην σιωνιστική καταδυνάστευση των Αγίων Τόπων. Μ’ αυτόν τον τρόπο το Ισλάμ αποτελεί κεντρική παράμετρο στις διεθνείς σχέσεις κι αυτή η βαρύνουσα σημασία του μπορεί μόνο ν’ αυξάνεται, καθώς το Ισραήλ θα συνεχίσει ν’ ακολουθεί αδυσώπητα την πραγματοποίηση του μεσσιανικού πεπρωμένου του, μάλιστα με μιαν ανεμελιά που προκαλεί και την ηθική και την κοινή λογική. Το Ισλάμ από την πλευρά του διαθέτει ένα επαρκές κοσμοθεωρητικό υπόβαθρο ερμηνείας του σημερινού παράδοξου κόσμου κι επίσης είναι πεπεισμένο ότι επέρχεται ένας αυριανός ιουδαιοκρατούμενος, πιό φρικιαστικός, άνομος κι απαίσιος κόσμος. Γι’ αυτό θα επιμείνει μέχρι το τέλος.
Στα ιερά μετακορανικά ισλαμικά κείμενα είναι ανεξίτηλα χαραγμένη η μέχρις εσχάτων αντίθεση Ισλάμ και Ιουδαϊσμού, πέρα από τους εκάστοτε εξωραϊσμούς των μετριοπαθών. Χαρακτηριστικά, στο «Σαχίχ αλ Μπουχάρι» αναφέρεται : «Απλά εκδώστε διαταγές γιά να φονευθεί κάθε Ιουδαίος στη χώρα» (V1B1N6) και «Ο Απόστολος του Αλλάχ είπε : Εσείς Μουσουλμάνοι θα πολεμήσετε τους Ιουδαίους, έως ότου κάποιοι απ’ αυτούς κρυφτούν πίσω από τις πέτρες. Οι πέτρες θα τους προδώσουν λέγοντας : Ω υπηρέτη του Αλλάχ ! Υπάρχει ένας Ιουδαίος που κρύβεται πίσω μου, σκότωσέ τον ευθύς» (V4B52N176). Το «Σαχίχ αλ Μπουχάρι» αποτελεί μια από τις «κανονικές» συλλογές «Αφήγησης» (χαντίθ) του Ισλάμ γιά τους λόγους και τις πράξεις του Προφήτη, όπως αυτά συλέχθηκαν και καταγράφηκαν από τον μουσουλμάνο λόγιο του 7ου αιώνα Μουχάμαντ – ιμπν Ισμαήλ – αλ Μπουχάρι. Αποτελεί την πλέον αξιόπιστη συλλογή και θεωρείται το πλεόν αυθεντικό βιβλίο μετά το Κοράνι σ΄όλο τον ισλαμικό κόσμο («σαχίχ» σημαίνει αυθεντικός ή ορθός).
Ο ηρωϊκός αγώνας των μαχητών της Χεσμπολλά το 2006, κατόρθωσε προς στιγμή να ξευτελίσει τον ισραηλινό επεκτατισμό, συντρίβοντας τις πάνοπλες ισραηλινές δυνάμεις μ’ έναν αριστοτεχνικό συνδυασμό εξαιρετικού θάρρους, λαμπρής σχεδίασης κι εξαιρετικής πειθαρχίας, δείχνοντας στην ανθρωπότητα πως καμία σύγκρουση δεν κρίνεται με γνώμονα την υλική και μόνον υπεροχή. Παράλληλα, το μυθικό πλέον σθένος των Παλαιστινίων αγωνιστών της Χαμάς κι η συνέχιση της πάλης τους στα μαρτυρικά κατεχόμενα, όπου οι Ισραηλινοί χασάπηδες δολοφονούν ανενόχλητοι με γενοκτονική λύσσα γυναικόπαιδα, σφραγίζουν την ένοχη σιωπή της εξωνημένης ή συμβιβασμένης ανθρωπότητας, που στέκει αδιάφορη απέναντι στο δίκιο, αλλά και δειλά προσκυνημένη στο σιωνιστικό κτήνος.
Θα δούμε στο μεσομακροπρόθεσμο μέλλον ποιό τελικό αποτέλεσμα θα μπορέσει να αποφέρει η αντίσταση κατά της ιουδαιοκρατούμενης Αμερικής στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στην Παλαιστίνη, ενάντια στον οδοστρωτήρα αδυσώπητης ισχύος της «ιουδαϊκής καπιταλιστικής δημοκρατίας», που επιδιώκει θρασύτατα και κυνικά να καβαλήσει ολόκληρο τον κόσμο. Παράλληλα, θ’ απορροφήσουμε τ’ ωστικό κύμα αυτής της εξελισσόμενης ιστορικής σύγκρουσης, είτε με ευμενές είτε με δυσμενές αποτέλεσμα γιά το Έθνος και την Πατρίδα μας. Αλλά, στο μεσοδιάστημα δεν μπορεί γιά κανένα λόγο να στέκουμε απλοί αμέτοχοι θεατές στην εφαρμογή των αμερικανικών δολοφονικών νεοπεποχίτικων σχεδίων.
Οι σοσιαλφιλελεύθεροι αστοί της σύγχρονης Ευρώπης συνεχίζουν αμετανόητα κι’ ανερυθρίαστα να συντηρούν τις αυταπάτες τους, από συμφέρον ή φόβο, απωθώντας την αδυσώπητη πραγματικότητα : Tο κυρίαρχο πολιτικό χαρακτηριστικό της νεοπαγούς αμερικανικής τάξης, την οποία προσκυνούν και υπηρετούν με συνέπεια, δεν είναι η δημοκρατία με την κλασσική αρχαιοελληνική της έννοια, αλλά αντίθετα, είναι μία αγοραία και χυδαία «προλεταριακή δημοκρατία» καταναλωτικών δούλων, μια αδίστακτη συγκαλυμμένη δικτατορία της διεθνούς πλουτοκρατίας.
Αυτό το τεχνητό μόρφωμα, που φέρει ανάξια τον τίτλο της «δημοκρατίας», είναι ένα πολιτειακό έκτρωμα, ένα επιτηδευμένο εξουσιαστικό κατασκεύασμα «κοινωνικής μηχανικής», απόλυτα πλουτοκρατικό στην δομή και στην λειτουργία του, με φκιασιδωμένη πρόσοψη δημοκρατίας, δηλαδή δίχως καμιά πραγματική συμμετοχή όλων των τμημάτων της κοινωνίας στην διοίκηση του Έθνους, αλλά αντίθετα, με την προκατασκευασμένη και προαποφασισμένη μαζική εκλογή λίγων «εκλεκτών» υποψηφίων, θαυμαστών ή υποτελών του «εκλεκτού λαού», που προωθούνται στο αγοραίο και αγελαίο κοινό των ψηφοφόρων από τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, τα ΜΜΕ και τις τεχνητές ελίτ της διανόησης, σαν «μανεκέν-μοντέλα» σε επιδείξεις υψηλής ραπτικής, με τελική κατάληξη την εκπόρνευσή τους στους «έχοντες και κατέχοντες». Η «αντιπροσώπευση» της αστικής δημοκρατίας αποτελεί εργαλείο διαχείρισης των Εθνών από την διεθνή πλουτοκρατία και τα σιωνιστικά της αφεντικά.
Στην Ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξαν δύο χαρακτηριστικά εντυπωσιακά παραδείγματα μιας αληθινής Δημοκρατίας στην πραγματική, καθαρή και άμεση μορφή της, ως Κράτους του «Δήμου», δηλαδή του Λαού. Ενός Κράτους συνισταμένου από ομοεθνείς ελεύθερους πολίτες. Το ένα παράδειγμα είναι αυτό της αρχαίας Ινδίας, μια πολιτειακή σύλληψη που απέρρευσε από το διαισθητικό πεδίο κατανόησης της πραγματικότητας και προήλθε από την Ριγκ Βέδα («Εντριβής Γνώση»), το πρώτο ινδικό ιερό κείμενο, η οποία αποκαλύφθηκε άμεσα στους σαμάνους – προφήτες, καθώς τελούσαν σε κατάσταση θείας συνείδησης, περίπου έξη χιλιετίες πριν την σημερινή περίοδο. Το άλλο παράδειγμα αφορά σ’ αυτό του πολιτεύματος των προγόνων μας, της Αθήνας του Περικλή, της Αθηναϊκής Δημοκρατίας των Ομαίμων Πολιτών ,που προήλθε από το σαφές και ρεαλιστικό πεδίο του καθαρού λόγου και την φιλοσοφική αναζήτηση, λειτούργησε δε ως οδηγός – φάρος των αναζητήσεων της μετέπειτα δυτικής «δημοκρατίας», η οποία αποποιήθηκε τον εθνοφυλετικό καθορισμό του πολίτη και εξαλλάχθηκε σε κακόβουλο παίγνιο των μασωνικών στοών και της πλουτοκρατίας.
Κι οι δυό αυτοί τύποι της γνήσιας, καθαρής «Δημο»-κρατίας, εξέθρεψαν συστηματικά την ανάπτυξη του χαρακτήρα, την ομορφιά και την τελειοποίηση του ανθρώπου, καθώς και την αναζήτηση ενός ιδεώδους, στο οποίο όλοι οι ομόφυλοι και συγγενείς άνθρωποι του «Δήμου» ήσαν αναγκαία και αναντικατάστατα συστατικά κύτταρα του πολιτειακού οργανισμού. Κατά συνέπεια το πολιτικό σώμα αυτών των πολιτειακών μορφωμάτων οικοδομήθηκε περιλαμβάνοντας στα θεμέλιά του την «αυτοδιακυβέρνηση», τόσο της μεμονωμένης, όσο και της συλλογικής ύπαρξης θεωρούμενων ως μιας αδιάσπαστης διαδραστικής ενότητας.
Η άμεση δημοκρατία της αρχαίας Ινδίας ήταν κυρίαρχα διαισθητική και πνευματική, με πηγή κατανόησης την ένθεη νοητική έμπνευση και άξονα την πνευματική κοσμική εναρμόνιση, ενώ η άμεση δημοκρατία των Αθηνών ήταν λογική κι αισθητική, με πηγή την «θεωρία» και γνώμονα το κάλος. Αμφότερες παρήγαγαν αξιοθαύμαστα και σπουδαία επιτεύγματα διαχρονικής αξίας και κατέδειξαν την τιτάνια πολιτιστική και μορφοποιητική πνευματική δύναμη που εγκλείει η οργανική πολιτεία της Λαϊκής Κοινότητας των συγγενών πολιτών, παράγοντας όχι μόνον απτή υλικοτεχνική εξέλιξη, αλλά ευρύτατης έκτασης και λεπταισθησίας πολιτισμό. Σε μια τέτοια «Δημο»-«Κρατία», όπου ο «Δήμος» ορίζεται από το «όμαιμο» και «ομότροπο» των πολιτών-οπλιτών, ενώ το κράτος είναι η οργανωμένη λειτουργία της θέλησης του Έθνους, είναι βέβαιο πως εμείς οι Εθνικιστές θα ήμασταν….. οι πιό άψογοι δημοκράτες.
Εύλογα, στις «πολιτικά ορθές» ημέρες μας με τις φτηνιάρικες αγοραίες συνειδήσεις, τέτοιες μεγάλες πολιτικές αρχές διαχρονικής ποιότητας και χαρακτήρα, υποχωρούν κι εξαλείφονται ή διαστρέφονται και νοθεύονται μέσα στο σημερινό πλουτοκρατικό, σοσιαλφιλελεύθερο ή μαρξιστικό πολιτικό σύστημα, κάτω από την αδίστακτη και κτηνώδη δύναμη της χρηματιστηριακής οικονομίας, η οποία ουσιαστικά κρατά αιχμάλωτη – δούλη την εκάστοτε πολιτειακή αρχή. Στο φαύλο πολιτικό σύστημα, που έχει ως μόνο γνώμονά του την «θεά – οικονομία», την οποία λατρεύουν εξουσίες κι αντιεξουσιαστές, ως απόλυτη ρυθμίστρια της ζωής.
Βέβαια, η ίδια η ενάσκηση της πολιτειακής αρχής, είναι ολότελα ασύμβατη προς την αρρωστημένη ιδιοσυστασία της κυρίαρχης κλίκας των πλουτοκρατών. Γιά λόγους κοσμοθεώρησης, όσο κι εγγενούς χαρακτήρα, οι κυριότερες ανησυχίες αυτής της εγκληματικής σπείρας, περιστρέφονται κυρίαρχα γύρω από την εξάπλωση των εμπορικών και χρηματοοικονομικών της συμφερόντων στις διεθνείς αγορές. Οι διεθνείς δυνάστες δεν αναγνωρίζουν Λαούς αλλά «πληθυσμούς», δεν αναγνωρίζουν Πατρίδες αλλά «εκμεταλλεύσιμες περιοχές», δεν αναγνωρίζουν Φυλές αλλά «κατοίκους γεωγραφικών διαμερισμάτων», δεν ενδιαφέρονται για τις ανάγκες του Ανθρώπου αλλά κόπτονται για τα κερδοφόρα «δικαιώματα των ανθρώπων», δεν αποδέχονται την ύπαρξη Εθνικών Κυβερνήσεων αλλά καλλιεργούν την διαχείριση του πλανήτη με «διεθνείς Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς».
Προωθείται λοιπόν ο διεθνισμός κάθε επιπέδου, απόχρωσης και μορφής, προς όφελος ακριβώς αυτής της οικονομίας, ανεξάρτητα από την βαθύτατη, κυριολεκτικά ριζική βλάβη που επιφέρει στις εθνικές κοινωνίες, οι οποίες για οικονομικούς λόγους αναγκάζονται να υποταχθούν σ’ αυτήν την εγκληματική κλίκα. Έτσι, προκύπτει το αντιφυσικό έκτρωμα που ονομάζεται πολυπολιτισμός, μια τερατώδης κοινωνική ανωμαλία, ένα γέννημα βιασμού της Ιστορίας από τον πλουτοκρατικό Μολώχ, που είναι ξεκάθαρα ορατό στα αισχρά κι ελεεινά χωνευτήρια των αμερικανικών μητροπόλεων. Στις μεγαπόλεις της πλανητικής μονοδύναμης, που εξάγει και όπου μπορεί επιβάλλει το αλγεινό «μοντέλο» της.
Πολύ πριν από την εκλογή του πολυεθνικού μιγάδα νυν προέδρου τους Ομπάμα, οι ίδιες οι κυρίαρχες ΗΠΑ έχουν από καιρού μεταμορφωθεί σε μιαν υβριδική πολυφυλετική οντότητα, που αδυνατεί να εμπνεύσει πραγματικό και ανεπιφύλακτο σεβασμό μέσα στην ίδια τους τη χώρα, πόσο μάλλον στον υπόλοιπο πλανήτη, στον οποίο εν μέρει κυριαρχούν και εν μέρει τον υπονομεύουν έως την πλήρη του υποδούλωση. Ήδη υπάρχουν μεγάλοι θύλακες εντός του υπολειπόμενου αμερικανικού έθνους, εξεγερμένοι ενάντια στο αντιαισθητικό, πομπώδες, αγοραίο και κούφιο θέαμα που παρουσιάζει το αμερικανικό «ύφος ζωής», το πολυδιαφημισμένο σ’ εμάς τους «καθυστερημένους» ως λαμπερό αμερικανικό «life style». Αυτοί όμως οι θύλακες δεν είναι ούτε αρκετά ενωμένοι και συντονισμένοι, ούτε αρκετά ισχυροί, ώστε να διενεργήσουν οποιαδήποτε μορφή πραγματικής αντίστασης, απέναντι στους πολιτικούς και οικονομικούς τους αυθέντες!
Επίσης, στη σύγχρονη Αμερική ασφαλώς δεν έχει επιβιώσει πλέον, σχεδόν κανένα ίχνος της παλιάς χριστιανικής πίστης των κοντόφθαλμων προτεσταντών ιδρυτών της. Αντίθετα υπάρχουν ολοένα και περισσότεροι, κακόγουστοι και γελοίοι, φορτικά διαφημιζόμενοι εορτασμοί του Αϊ-Βασίλη (Santa Claus) και του….. συμπαθούς ταράνδου του, με αποκλειστικό και μόνο σκοπό την προαγωγή των εμπορικών πωλήσεων κάθε περίοδο Χριστουγέννων. Αυτή η ενοχλητική κερδοσκοπική γελοιότητα αναπαράγεται βέβαια σ’ όλη την Ευρώπη, από το Όσλο μέχρι την Λευκωσία κι από την Λισαβώνα έως τη Μόσχα, με τελετουργική ακρίβεια κι αηδιαστική ρηχότητα.
Εξετάζοντας την κυρίαρχη χώρα του πλανήτη, γιά την οποία κρώζουν τις άτονες διαμαρτυρίες τους οι μαρξιστές και αναρχικοί «εξεγερμένοι», αρνούμενοι πεισματικά να πουν τα πράγματα και τους υπεύθυνους με τ’ όνομά τους, διαπιστώνουμε με φρίκη ότι: Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει σχεδόν καμία ουσιαστική εκπαίδευση για την νεολαία, καθώς γιά μια περίπου εικοσαετία, κάθε προσπάθεια πειθάρχησης ενός παιδιού στα πλαίσια μιας ολοκληρωμένης αγωγής από την παιδική ηλικία, θεωρείται εκεί ως βαριά «παραβίαση των δικαιωμάτων» του και στιγματίζεται πομπωδώς με πάθος, ενώ οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα πολυμέσα έχουν εν πολλοίς αναλάβει τον παραδοσιακό ρόλο του δασκάλου, μην έχοντας εύλογα ούτε την ευαίσθητη ανθρωπιά, ούτε την διεισδυτική οξυδέρκειά του παιδαγωγού. Γεννήτρια αυτής της γλυκερής «αντιαυταρχικής εκπαίδευσης» είναι η ίδια άθλια και υποκριτική κοινωνία του δημόσιου καθωσπρεπισμού και της ιδιωτικής ανωμαλίας, που επιτρέπει και διασπείρει την παιδική πορνογραφία, την παιδοφιλία και τον «σεξουαλικό τουρισμό» στους τροπικούς.
Η υφέρπουσα , διεσπαρμένη ηθική σήψη των Αμερικανών, πολλαπλασιάζεται εκθετικά από την ακόρεστη δίψα του εύκολου χρήματος και την πολυποικιλότητα των πολιτειακών νόμων, που συμπληρώνουν τους ομοσπονδιακούς (συχνότατα σε πιο «ελεύθερη» απόδοση και κατεύθυνση). Για παράδειγμα (σύμφωνα με τους Times της Νέας Υόρκης -12 Ιούνη 2009) η πορνοβιομηχανία στις ΗΠΑ, αποφέρει ετήσια κέρδη 13 δισεκατομμυρίων δολλαρίων, απασχολώντας μόνο στην «πορνοκοιλάδα» του Σαν Φερνάντο της Πολιτείας Καλιφόρνια, σε 200 εταιρείες «παραγωγής», 1500 μόνιμους «ηθοποιούς» και άγνωστο αριθμό «κομπάρσων» στα ….καλλιτεχνικά αυτά φιλμ για «όλα τα γούστα» (έως 11.000 ετησίως !). Επίσης οι «γάμοι» μεταξύ ομοφυλοφίλων επιτρέπονται σε 5 Πολιτείες (Κοννέκτικατ, Αϊόβα, Μασσαχουσέτη, Νιού Χαμσάϊρ, Βέρμοντ), στην Ομοσπανδιακή Περιοχή της Ουάσιγκτων και στην Πολιτεία του Όρεγκον – μόνο από την ινδιάνικη φυλή των Κοκίλε (που ως «αυτεξούσιο έθνος» δεν αναγνωρίζει τον αντίστοιχο απαγορευτικό συνταγματικό νόμο της Πολιτείας του Όρεγκον !). Δύσοσμος και παρανοειδής τραγέλαφος μιας φκιασιδωμένης, αξιοπρεπόμορφης και ρηχής αθλιότητας !
Σε μία τέτοια αρρωστημένη κοινωνία, εγκλωβισμένη στις παρακρούσεις της, εύλογα είναι σχεδόν αδύνατη η καλλιέργεια κάθε πραγματικού πολιτισμού, ενώ βέβαια η οιαδήποτε σοβαρή φιλοσοφία κι η τέχνη αποκλείονται εντελώς εκ προοιμίου ή γρήγορα και πολύ «δημοκρατικά» διαστρέφονται και υποβιβάζονται στο επίπεδο μιας θορυβώδικης, εμπορικά επιτυχημένης και «δημοφιλούς», άθλιας μαζικής υποκουλτούρας.
Οι κωμικοτραγικές και δυσμενείς έως φρικαλέες αυτές επιπτώσεις της ιουδαιοκαπιταλιστικής αμερικανικής δημοκρατίας, οφείλονται στην παντελή έλλειψη ενός ξεκάθαρα προσδιορισμένου εθνικού πολιτισμού στην ίδια την Αμερική. Μιά από τις κύριες αιτίες αυτής της ελεεινής κι ανησυχητικής κενότητας στη βάση του έθνους που αποτολμά να εξάγει το κοινωνικό και πολιτικό του μοντέλο ως μονοσήμαντο πρότυπο στον υπόλοιπο κόσμο, είναι το σπάνια αναφερόμενο και ουδέποτε επισημαινόμενο στα αστομαρξιστκά ΜΜΕ γεγονός ότι, η Αμερική δεν διοικείται πλέον από παραδοσιακούς τυπικούς Αμερικανούς αγγλοσάξωνες, αλλά εξουσιάζεται από τους Ιουδαίους. Και εάν οι πρώτοι ήσαν ανθρώπινα ελειμματικοί και συχνά θρασείς, οι δεύτεροι είναι δαιμονικά απάνθρωποι και πάντοτε αδίστακτοι! Οι πρώτοι από άμεσο υλικό συμφέρον και αμορφωσιά ή επιμερισμένη ¨εξειδικευμένη» παιδεία δεν κατανοούσαν ή δεν αποδεχόντουσαν τις μεγάλες πολιτιστικές αρχές της ιστορίας των συγγενών τους ευρωπαϊκών εθνών, οι δεύτεροι θέλουν με κάθε τρόπο να τις ξεριζώσουν οριστικά, ορμώμενοι από τυφλό αλλόφυλο μίσος κι εκδικητική λύσσα.
Παρά το ότι οι ποικιλώνυμοι δεξιοί αποσιωπούν κι οι λογής – λογής αριστεροί εσκεμμένα αποφεύγουν να αναδείξουν την αλήθεια, εμείς οι Εθνικιστές έχουμε σαφέστατη επίγνωση του γεγονότος οτι, οι Σιωνιστές Ιουδαίοι έχουν σφετεριστεί την κυρίαρχη θέση στην Βόρεια Αμερική, καθώς επίσης και στο μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου Δυτικού Κόσμου, ο οποίος εκούσια ή ακούσια υποτάσσεται στην ηγεσία των Αμερικανών. Κι’ αυτό το φρικώδες αλλά αναντίρρητο γεγονός αναδεικνύουμε και καταγγέλλουμε με συνέπεια. Δίχως την συνένοχη σιωπή ή δυσφορία της κάθε αμερικανόδουλης δεξιάς και των «φενταγίν» του Κολωνακίου ή των «παρτιζάνων» των Εξαρχείων, ΣΥΡΙΖΑίων ή αντιεξουσιαστών.
Γιά την ιουδαϊκή κυριαρχία στις ΗΠΑ, ο Ιουδαίος ιστορικός Μπίλ Ρουμπινστάϊν, δεινός μελετητής της σύγχρονης βρετανικής και ιουδαϊκής ιστορίας, καθηγητής της σύγχρονης ιστορίας στο ουαλικό πανεπιστήμιο του Αμπερύσβιθ και μέλος της βρετανικής «Βασιλικής Ιστορικής Εταιρίας», είχε ήδη γράψει χαρακτηριστικά προ 30 ετών στο βιβλίο του «Η Αριστερά, η Δεξιά και οι Ιουδαίοι» (The left, the right and the Jews / Λονδίνο – Croom Helm, 1982) ότι, στην Αμερική: «57 από τους 500 εθνικούς ηγέτες που ήταν γνωστό το θρήσκευμά τους, ήσαν Ιουδαίοι στην καταγωγή, ποσοστό 11,4%. Το υψηλότερο ιουδαϊκό ποσοστό που υπήρχε μεταξύ των ποικίλων κυρίαρχων τάξεων, εμφανιζόταν μεταξύ των αρχόντων των ΜΜΕ, όπου οι Ιουδαίοι έφθαναν το 25,8% του καταγεγραμμένου συνόλου.» Και επίσης : «Οι εφημερίδες με την μεγαλύτερη κυκλοφορία στην Αμερική όπως “Commentary”, “The Public Interest”, “The New York Review of Books”, “New Republic” και “Partisan Review”, είτε είναι εξ ολοκλήρου ιουδαϊκές, είτε περιέχουν δυσανάλογα ιουδαϊκή εισροή.»
Η ολοφάνερη ιουδαϊκή κυριαρχία πάνω στα μεγάλα ΜΜΕ και στα ευρύτερα μέσα διανοητικής «παρα» – πληροφόρησης έχει εξασφαλίσει ακράδαντα όχι μόνον την ιουδαϊκή ακαδημαϊκή και κοινωνική υπεροχή, αφού « Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει !», αλλά παράλληλα έχει επιβάλει και μιαν αδιάκοπη ολοκληρωτική κατήχηση στον ανώριμο, εκμαυλισμένο και ημιμαθή αμερικανικό λαό. Αυτόν τον λαό, ο οποίος με ανώριμο θράσος και αυθάδη άνεση απολαμβάνει την κυριαρχία του στην ανθρωπότητα, ως «προάσπιση της ελευθερίας», κατά πως του επεξηγούν οι πολιτικές και πνευματικές του ελίτ.
Με ωμή σαφήνεια ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και κριτικός Γουώλτερ Φράνσις Κερ έγραφε ήδη από το 1967 στο βιβλίο του «Τραγωδία και κωμωδία» (Tragedy and Comedy – CLARION BOOKS) : «…αυτό που συνέβη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι οτι, η αμερικανική ευαισθησία έχει κατά ένα μέρος εξιουδαϊσθεί. Είναι περισσότερο ιουδαϊκή απ’ οτιδήποτε άλλο … Ο στοιχειωδώς εγγράματος αμερικανικός νους κατέληξε σε κάποιο βαθμό να σκέφτεται ιουδαϊκά. Του το δίδαξαν κι ήταν έτοιμος γι’ αυτό. Μετά τους ανθρώπους της διασκέδασης και τους διηγηματογράφους, ήρθαν οι Ιουδαίοι κριτικοί, πολιτικοί και θεολόγοι.»
Πρέπει επιπλέον να κατανοήσουμε ότι ο στοιχειωδώς εγγράμματος Αμερικανός που υπαινίχθηκε ο Κερ, είναι τόσο «ενήμερος και μορφωμένος», που συνήθως αγνοεί το τι συμβαίνει έξω από την πόλη που ζει, ενώ στην πλειονότητά του αγνοεί επίσης το τι συμβαίνει έξω από την Πολιτεία που ζει, στην ίδια του τη χώρα! Αυτός ο πολυάνθρωπος εσμός των επιεικώς «αφελών νηπίων», με μονοδρομική επαγγελματική αρτιότητα και πάμπτωχη πνευματική μονομέρεια, καθοδηγούμενος από μιαν αγορασμένη «ιντελιγκέντσια» και υπακούοντας στους «εμπόρους των εθνών» αφέντες του, κυριαρχεί στη ζωή του πλανήτη μας !
Όχι μονάχα στο πολιτικό και πολιτιστικό πεδίο, αλλά και στην ίδια την καθημερινή ζωή των Αμερικανών πλανητικών επικυριάρχων έχει διεισδύσει βαθύτατα η ιουδαϊκή αντιμετώπιση της ζωής: Η φράση «ντύσου βρετανικά και σκέψου ιουδαϊκά» (που αποδόθηκε επίσης και ως «δείχνε Βρετανός, σκέψου ιουδαϊκά» ή «μίλα βρετανικά, σκέψου ιουδαϊκά» σημασιοδοτεί την διείσδυση κι’ εμπλοκή του ιουδαϊσμού στην αμερικανική δημόσια καθημερινότητα και κοινωνική ζωή. Δυό αλλοτινές ιουδαϊκές επιχειρήσεις της Νέας Υόρκης επινόησαν και κοινοποίησαν αυτήν την συμπεριφορική οδηγία από το 1962 (!): Η φημισμένη νομική εταιρεία «Finley, Kumble, Wagner, Underberg, Manley, Myerson & Casey» γιά τους δικηγόρους της κι η επενδυτική τράπεζα ανάπτυξης «Αδελφοί Σάλομον» (Salomon Brothers) γιά τους χρηματιστές της. Ο Ιουδαίος Μάϊκλ Μπλούμπεργκ που εργαζόταν στους «Αδελφούς Σάλομον» την δεκαετία του 1960, (πριν δημιουργήσει την δική του χρηματιστηριακή εταιρεία και γίνει από το 2002 δήμαρχος της Νέας Υόρκης), υπήρξε το επιτυχέστερο υπόδειγμα της τακτικής «ντύσου βρετανικά και σκέψου ιουδαϊκά». Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960 κυκλοφόρησαν εκατοντάδες χιλιάδες διαφημιστικά και κανονικά κουμπιά που είχαν εκτυπωμένη την φράση. Επίσης η Saint Laurie Ε.Π.Ε. μιά ιουδαϊκή εταιρεία ανδρικής ραπτικής της Νέας Υόρκης, χρησιμοποίησε κατά κόρον τη φράση «ντύσου βρετανικά και σκέψου ιουδαϊκά» σε μιά παρατεταμένη διαφημιστική της εκστρατεία, ολόκληρη την δεκαετία του 1980. Στην φράση προστέθηκε και το «δείχνε Ιταλός» (1968) και «δείχνε Ιρλανδός» (1987) και σήμερα εκφέρεται συνήθως ως «ντύσου βρετανικά, δείχνε Ιρλανδός και σκέψου ιουδαϊκά».
Επίσης στις ΗΠΑ υπάρχουν περισσότερα από 45.000 προϊόντα επικυρωμένα ως κατάλληλα γιά κατανάλωση από Ιουδαίους : «κοσέρ» (Kosher) – καθαρά σύμφωνα με τους διατροφικούς νόμους της «κασρούτ», σε σύγκριση με τα 1.750 που υπήρχαν πριν περίπου 20 χρόνια. Η «κασρούτ» (Kashrut) είναι η συνολική νομολογία των ιουδαϊκών διαιτητικών νόμων. Πολλοί από τους βασικούς νόμους της προέρχονται από τα βιβλία της Τορά – Πεντατεύχου, Λευιτικό και Δευτερονόμιο, ενώ οι επιπλέον λεπτομέρειές τους καθορίζονται στον προφορικό νόμο και τις καθοδηγητικές οδηγίες – στην «επανάληψη» (Mishnah) και στην «διδαχή» (Talmud) – και κωδικοποιούνται από το τρομακτικό «στρωμένο τραπέζι» (Shulchan Aruch) του ραββίνου Γιοσέφ Κάρο κι’ από υστερότερες ραββινικές αρχές. Η Τορά δεν δηλώνει ρητά την αιτία για τους περισσότερους διαιτητικούς νόμους, τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις, αλλά υφίστανται πολλοί και ποικίλοι λόγοι, μαγικοθρησκευτικοί, κοσμοθεωρητικοί, τελετουργικοί και πρακτικοί.
Για πολλούς Ιουδαίους των ΗΠΑ, το 1998 έγινε γνωστό «χαϊδευτικά» ως «έτος του Oreo». Το διεθνώς γνωστό και πρώτο σε πωλήσεις μπισκότο της Αμερικής, (που σήμερα κατακλύζει και τα super market της Πατρίδας μας) έλαβε πιστοποίηση kosher, ένα σίγουρο σημείο ότι οι Ιουδαίοι στην πλειονότητά τους αγάπησαν το μπισκότο, αλλά συνάμα και πολυάριθμοι άλλοι καταναλωτές, αποδεχόμενοι την Kashrut, ώστε τελικά να προτρέψουν την παραγωγό εταιρεία Nabisco (National Biscuit Company), να πληρώσει αδρά σ’ έναν από τους 921 ιουδαϊκούς φορείς στις ΗΠΑ, οι οποίοι συνεργάζονται με τους ειδικούς ορθόδοξους ραββίνους «μασγκιχίμ» – επόπτες, που εξετάζουν λεπτομερώς την συνολική παραγωγή ενός προϊόντος για να χορηγήσουν την χεκσέρ (Ηeksher) δλδ την «έγκριση πιστοποίησης kosher».
Οι μεγαλύτεροι από μιαν ορισμένη ηλικία Ιουδαίοι μπορούν εύκολα να θυμηθούν κάποια περίοδο στην οποία το φόρεμα ενός κιπά (Kippah – καπέλο σεβασμού) ή των τεφιλλίν (Tefillin – φυλακτήριοι ιμάντες προσευχής / αντιβραχίου και μετωπιαίος με το κουτί φύλαξης των προσευχών), ή η τοποθέτηση ενός ταλλίτ, (Tallit – κεφαλομάντηλο προσευχής) ήταν πράγματα που κυριολεκτικά δεν τολμούσαν ν΄αποπειραθούν στη δημόσια διαβίωση τους. Η ζωή ανάμεσα σε μια μη ιουδαϊκή – εθνική κοινωνία, σήμαινε γιά τους παλαιότερους Ιουδαίους μιαν ανατανακλαστική αίσθηση ντροπής, αλλά και φόβου για ενέργειες και πράξεις που τους επεσήμαιναν στα μάτια των «εθνικών».
Εάν ένας Ιουδαίος της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου (1945-1965) μπορούσε ξαφνικά να χρονομεταφερθεί και να ξυπνήσει σήμερα, υπάρχει σίγουρα ένα πράγμα που μαθαίνοντάς το θα τον συγκλόνιζε πιθανώς περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο : η Μαντόνα να φορά τεφιλλίν ! Και δεν εννοούμε βέβαια ως Μαντόνα τη μητέρα του Ιησού, αλλά την Μαντόνα Λουίζ Τσικόνε, την άξεστη και ταλαντούχα σύγχρονη «σεξουαλική θεά της μουσικής», γαλλοκαναδικής και ιταλοαμερικανικής καταγωγής, που ειδωλοποιείται από τις δεκάδες εκατομμυρίων λατρών της, για το τραγούδι, το χορό και τον αισθησιασμό της. Αυτή η Μαντόνα που, στο διαφημιστικό μουσικό βίντεο για την ταινία του Βρετανού «υπερπράκτορα» Τζέημς Μποντ «Πέθανε μιαν άλλη μέρα» μετασχηματίζεται από «υλικό κορίτσι» «στο κορίτσι της Καμπάλα», τυλίγοντας τα δερμάτινα λουριά του τεφιλλίν γύρω από τον αριστερό της βραχίονά, με τον απόλυτα ακριβή τρόπο που αυτή η τελετουργική «μιτσβά» (Mitzvah – εντολή) εκτελείται από τους πιστούς θρησκευόμενους Ιουδαίους. Μιά άμεση αναφορά λοιπόν στην «Καμπάλα» (Kabbalah – κοινωνία / αποδοχή), γιά την οποία η ιουδαϊκή παράδοση διδάσκει ότι η πρέπει να μελετάται μόνο προς το τέλος της ζωής κάποιου, αφότου αυτός έχει καταστεί πλήρως ικανός κάτοχος του σημαντικότερου λεξιλόγιου του ιουδαϊσμού, όπως ορίζει η διαχρονική ραββινική προτροπή «Η καμπάλα πρέπει να είναι μόνον ένα επιδόρπιο, αφότου κάποιος έχει ολοκληρώσει το κύριο γεύμα του».
Αξίζει άραγε να διερωτηθούμε (όπως άλλωστε έκαναν τόσοι πολλοί απονήρευτοι άνθρωποι), πόσο αξιοθαύμαστο είναι τελικά το θράσος ανάμειξης ενός μυστικού θρησκευτικού συμβολισμού σ’ ένα κοσμικό μίγμα μουσικής και σεξουαλισμού ; Και βέβαια όχι, γιατί μελετάμε τους Ιουδαίους, γνωρίζουμε την ιστορία τους και κατανooύμε τις μύχιες πτυχές της κοσμοθεωρητικής τους αντίληψης και ψυχοπαθολογίας. Είναι ο λαός που καθιέρωσε την «ιερατική πορνεία»! Αυτό όμως που πρέπει να επισημάνουμε γιά το «κορίτσι της Καμπάλα» είναι ότι η «κυρία» Τσικόνε ήταν βέβαιη πως τα πολλά εκατομμύρια των μη – Ιουδαίων θαυμαστών της θ’ αναγνώριζαν ένα ιουδαϊκό αντικείμενο (ιερό γιά έναν πληθυσμό λιγότερο από το 2,5% του αμερικανικού πληθυσμού) και δεν θα τους γενιόταν κανένα αρνητικό συναίσθημα προς την ευδιάκριτα ιουδαϊκή τελετουργική ιουδαϊκή πρακτική !
Τον Ιανουάριο του 2003, ο ιουδαϊσμός έθεσε ένα ακόμη ορόσημο με συμβολική – μαγικοθρησκευτική βαρύτητα : Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι κανόνες του «σαμπάτ» (της έβδομης ημέρας ανάπαυσης του Γαχβέ και των Ιουδαίων), καθώς επίσης και η «κασρούτ», η εθιμική νομοθεσία κατανάλωσης των τροφίμων «κοσέρ», εφαρμόσθηκαν στο εξώτερο διάστημα : Το πλήρωμα της πτήσης STS 107 του δύσμοιρου διαστημικού λεωφορείου Κολούμπια (που διαλύθηκε πάνω από το ανατολικό Τέξας κατά την διάρκεια της επανόδου στην γήινη ατμόσφαιρα, 16 λεπτά πριν από την σχεδιασμένη προσγείωσή του) περιλάμβανε και τον πρώτο Ισραηλινό αστροναύτη, τον σμήναρχο της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας Ιλάν Ραμόν, έναν πιλότο μαχητικών με τεράστια πτητική εμπειρία, συμμετοχή (ως νεώτατος) στην επιδρομή καταστροφής του ιρακινού πυρηνικού αντιδραστήρα στο Οσιράκ (1981) και πιστωμένο επίσημα με τουλάχιστον μια κατάρριψη συριακού μαχητικού. Ο πράγματι χαρισματικός Ισραηλινός, είχε επίσης πτυχίο ηλεκτρονικού μηχανικού κι εκπαιδεύτηκε επί πενταετία στη NASA εν όψει της διαστημικής πτήσης του. Ο Ραμόν αυτοπροσδιοριζόταν ως εκκοσμικευμένος Ιουδαίος. Αυτός όμως ο αυτοπροσδιορισμός του δεν τον εμπόδισε να δηλώσει έμπρακτα την εμμονή του να τηρηθούν οι νόμοι των ομοφύλων του ενώ βρισκόταν στο διάστημα. Ήταν ο πρώτος συμμετέχων σε διαστημική πτήση που ζήτησε κι’ έλαβε τρόφιμα «κοσέρ». Ζήτησε επίσης την καθοδήγηση του ραββίνου Ζβι Κονίκωφ, πώς θα να τηρήσει το «σαμπάτ» στο διάστημα, δεδομένου ότι η περίοδος μεταξύ των ανατολών στην τροχιά είναι περίπου 90 λεπτά! Ο Ραμόν δήλωσε : «Αυτή μου η πράξη είναι συμβολική. Σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίο να εκπροσωπήσω όλα τα είδη των Ιουδαίων, συμπεριλαμβανομένων και των θρησκευομένων. Αισθάνομαι πράγματι πως αντιπροσωπεύω όλους τους Ιουδαίους κι όλους τους Ισραηλίτες.» Επίσης αστειεύτηκε λέγοντας : «θα ήθελα ν’ αναρτήσω στην πόρτα του διαστημοπλοίου ένα ”μεζουζά” (mezuzah-ευκτήριο θυροπέτασμα προσευχής) αλλά αυτό εξαρτάται από τον κυβερνήτη».
Ο Ραμόν πήρε μαζί του στο ταξίδι μερικά αντικείμενα πολύ ειδικής συμβολικής πνευματικής σημασίας. Αυτά τα χειροποίητα αντικείμενα, εξήγησε, «θα υπογράμμιζαν την ενότητα του πληθυσμού του Ισραήλ και των ιουδαϊκών κοινοτήτων στο εξωτερικό.» Ένα απ’ αυτά ήταν μια κούπα «κιντούς» γιά κρασί (Kiddush – αγιασμός). Ένα άλλο ήταν ένα σκίτσο «σεληνιακού τοπίου» ζωγραφισμένό από ένα μικρό Ιουδαίο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Theresienstadt ! Μαζί μ’ αυτά υπήρχε κι’ ένας κύλινδρος με την Τορά, προσφορά στον Ραμόν για το ταξίδι αυτό από τον Ιωακείμ Γιοσέφ, έναν ερευνητή στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, που χρησιμοποίησε τον κύλινδρο αυτόν στην τελετή ενήβωσής του («μπαρ μιτζβά») όταν έγινε 13 ετών, κρατούμενος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Γερμανία. Τον «ιερό» κύλινδρο ο οποίος του χαρίστηκε από τον ιερουργό – ραββίνο.
Κατά την διάρκεια της διαστημικής πτήσης ο Ραμόν έστειλε ένα μήνυμα στον τότε Πρόεδρο του Ισραήλ, Μοσέ Κατσάβ : «Αυτό το πρωί πετάξαμε πάνω από το Ισραήλ. Από το διάστημα μπορούσα να δω σαφώς την Ιερουσαλήμ. Όταν κοίταξα την πρωτεύουσά μας είπα μια μικρή προσευχή: «Άκου Ισραήλ, ο Κύριος είναι ο θεός μας. Ο Κύριος είναι ένας» (η πλέον θεμελιώδης επιβεβαίωση της πίστης του Ιουδαϊσμού).
Οι Ισραηλινοί τιμώντας το νεκρό τους και το έθνος τους, τίμησαν με κάθε είδους στρατιωτικό παράσημο τον ήρωά τους και χάρισαν τ’ όνομά του σε οικισμούς, πάρκα, εκπαιδευτικά ιδρύματα, ακόμη και σ’ έναν αστεροειδή ! Τα υπολείμματα του πτητικού ημερολογίου του θεωρήθηκε πως διασώθηκαν από θαύμα του Γιαχβέ και μέρος τους εκτίθεται στο μουσείο της Ιερουσαλήμ. Ανάλογη τιμή του έχουν αποδώσει (επίσης εύλογα) οι απανταχού της γης Ιουδαίοι. Όλα αυτά είναι αξιοθαύμαστα και δηλωτικά της πανίσχυρης συνεκτικής ισχύος και μεθοδικά διατηρούμενης παράδοσης του Ιουδαϊσμού. Το συγκλονιστικό στοιχείο είναι η ανάλογη «συμβολοποίηση» του Ισραηλινού και τα πολυάριθμα αφιερώματα στην μνήμη του από «εθνικούς» Αμερικανούς και τους ….συνοδοιπόρους τους Καναδούς.Ο Ιλάν Ραμόν είναι ο μόνος ξένος αποδέκτης του Διαστημικού Τιμητικού Μετάλλιου του αμερικανικού Κογκρέσου.
Επτά δεκαετίες πριν, οι Ιουδαίοι των ΗΠΑ μακάριζαν την καλή τους τύχη για τη διαβίωση τους σε μιά χώρα όπου «τα Έθνη» τους ανέχονταν. Σήμερα στέκουν πραγματικά κατάπληκτοι, βλέποντας ότι όχι μόνο τους ανέχονται, αλλά συχνότατα τους εκλαμβάνουν και τους προβάλλουν ως πρότυπο, καθώς και τους μιμούνται! Κι’ όπως είναι σαφώς αντιληπτό, η μίμηση αποτελεί την πιό ανυπόκριτη κι άμεση μορφή κολακείας.
Πηγή
